Down sindromea, barrutik
Ana, Urtzi, Dani, Saioa eta taldeko besteak bat datoz bi ezaugarritan: dantza maite dute, eta Down sindromea daukate. John Anduezaren kamerak gazte hauen mundua, beren egunerokotasunaren lekukoa jaso du "Simplemente" dokumentalean; 80 minutu sentitzeko, barre egiteko, hausnartzeko
begiak zabaltzeko.
Sarah Ramirez zuzendari eta koreografoak 2001ean sortu zuen Despertar Los Sentidos proiektua Leioan, Down sindromea edota jasotako garun kaltea duten gazteek osaturiko dantza talde bizkaitar bakarra. Ramirezek Madrilgo Dantza eta Arte Dramatikoko eskolan nahiz Donostiako Kontserbatorioan egin zituen Ballet klasikoko goi mailako ikasketak, eta hasieratik izan zuen argi ezindu fisiko zein psikikoekin lan egin nahi zuela, euren bizi kalitatea hobetu.
Hogei eta hogeita hamar urteren bueltan dabiltzan gazte bizkaitar hauen gorputzek plastika ezberdina dute, eta dantzak protagonismoa aitortzen dio, hain justu, ezohikoa den itxura horri; aurpegierak bezalaxe, adierazkortasuna eta erritmoak ere bestelakoak baitituzte. Desberdinak bai; ez, hargatik, kaskarragoak. Dantza konpainia profesionala da hau, dio bere zuzendariak.
Horrexegatik, artista hutsak direlako eta euren buruaz hitz egiteko egokienak beraiek direlako, prisma edo ikuspuntu berritzailea proposatzen du otsailean John Anduezak aurkeztu zuen Simplemente film dokumentalak. Ikuskizun berria prestatu eta aurkezteko asmoz, Kantabriako Oriñon hondartzan bildu dira gazteak eta, lehenengo aldiz, Down sindromearekin pena eman nahia baztertuta hezkuntzaz, familiaz, maitasunaz, gizarteaz, lanaz, adiskidantzaz mintzatu dira kamera aurrean. Eredugarria.
Ana Mota bilbotarrak 27 urte ditu eta bederatzi daramatza Despertar Los Sentidos taldean dantzan. Izugarri adierazkorra da, alaia, eta bere begiek ilusioa eta bizi-poza igortzen dute erruz. Atsegina bezain txundigarria izan da Anarekin aritzea, bere adineko beste asko baino zentzudunagoa eta helduagoa baita.
Zer da zuretzako dantza?
Errespetua, dibertsioa, seriotasuna dantza niretzat askatasunezko mundu bat da, babes osoa eskaini didan mundua. Nire ametsa, nire etorkizuna dantza nire bizia da eta honetan jarraitu nahiko nuke.
Nola jaso zenuen filmaketaren albistea?
Joe! Oso-oso pozik jarri nintzen! Eta urduri ere bai.
Zer moduzko esperientzia izan da kamera aurrean aritzea?
Ederra izan da, hunkigarria, energia positiboz beterikoa zoragarria. Guretzako oso motibagarria.
Ondo moldatu al zarete zuen artean?
Bai. Tira, arazotxoren bat eduki dugu, baina bihotzarekin konpontzen jakin dugu. Egia esateko, talde polita eta trinkoa osatzen dugu, elkarren beharra dugu.
Eta zein harrera espero duzue?
Errespetua espero dugu, profesionalak garelako. Baina, batez ere, jendeak filma gogoz hartzea gustatuko litzaiguke, samurtasunez.
Zergatik da berezia dokumental hau?
Berezia da gu garelako protagonistak, eta dantzak batzen gaituelako; Sarahri koreografoa esker noski.
Zu jaio zinenean ama atsekabetu egin zela diozu
Ama guztiak bezalaxe, jakina. Hasieran, egoera berria eta zaila da, ez dakizu nola jokatu. Baina, pixkanaka-pixkanaka, amak eta alabak elkarrekin ikasten dute aurrera ateratzen
Eta orain?
Oso pozik nago nire buruarekin. Niretzako Down sindromea edukitzea dohaina da, bestela ez nintzatekelako ni, Ana Mota, izango.
Zertan dira desberdinak zure bizitza eta nirea, adibidez?
Pertsona normala naiz, baina Down sindromeak lan merkatuan sartzea oztopatzen dit, besteak beste. Orain joko-areto batean nabil, baina lantxo bat besterik ez da.
Arrakastarako prest?
Nik ez dut arrakastarik nahi; dantzaria izatea beste helbururik ez dut, beste edozein dantzarik bezalaxe.
Sarah Ramirez zuzendari eta koreografoak 2001ean sortu zuen Despertar Los Sentidos proiektua Leioan, Down sindromea edota jasotako garun kaltea duten gazteek osaturiko dantza talde bizkaitar bakarra. Ramirezek Madrilgo Dantza eta Arte Dramatikoko eskolan nahiz Donostiako Kontserbatorioan egin zituen Ballet klasikoko goi mailako ikasketak, eta hasieratik izan zuen argi ezindu fisiko zein psikikoekin lan egin nahi zuela, euren bizi kalitatea hobetu.
Hogei eta hogeita hamar urteren bueltan dabiltzan gazte bizkaitar hauen gorputzek plastika ezberdina dute, eta dantzak protagonismoa aitortzen dio, hain justu, ezohikoa den itxura horri; aurpegierak bezalaxe, adierazkortasuna eta erritmoak ere bestelakoak baitituzte. Desberdinak bai; ez, hargatik, kaskarragoak. Dantza konpainia profesionala da hau, dio bere zuzendariak.
Horrexegatik, artista hutsak direlako eta euren buruaz hitz egiteko egokienak beraiek direlako, prisma edo ikuspuntu berritzailea proposatzen du otsailean John Anduezak aurkeztu zuen Simplemente film dokumentalak. Ikuskizun berria prestatu eta aurkezteko asmoz, Kantabriako Oriñon hondartzan bildu dira gazteak eta, lehenengo aldiz, Down sindromearekin pena eman nahia baztertuta hezkuntzaz, familiaz, maitasunaz, gizarteaz, lanaz, adiskidantzaz mintzatu dira kamera aurrean. Eredugarria.
Ana Mota Down sindromea izatea dohaina da niretzat
Ana Mota bilbotarrak 27 urte ditu eta bederatzi daramatza Despertar Los Sentidos taldean dantzan. Izugarri adierazkorra da, alaia, eta bere begiek ilusioa eta bizi-poza igortzen dute erruz. Atsegina bezain txundigarria izan da Anarekin aritzea, bere adineko beste asko baino zentzudunagoa eta helduagoa baita.
Zer da zuretzako dantza?
Errespetua, dibertsioa, seriotasuna dantza niretzat askatasunezko mundu bat da, babes osoa eskaini didan mundua. Nire ametsa, nire etorkizuna dantza nire bizia da eta honetan jarraitu nahiko nuke.
Nola jaso zenuen filmaketaren albistea?
Joe! Oso-oso pozik jarri nintzen! Eta urduri ere bai.
Zer moduzko esperientzia izan da kamera aurrean aritzea?
Ederra izan da, hunkigarria, energia positiboz beterikoa zoragarria. Guretzako oso motibagarria.
Ondo moldatu al zarete zuen artean?
Bai. Tira, arazotxoren bat eduki dugu, baina bihotzarekin konpontzen jakin dugu. Egia esateko, talde polita eta trinkoa osatzen dugu, elkarren beharra dugu.
Eta zein harrera espero duzue?
Errespetua espero dugu, profesionalak garelako. Baina, batez ere, jendeak filma gogoz hartzea gustatuko litzaiguke, samurtasunez.
Zergatik da berezia dokumental hau?
Berezia da gu garelako protagonistak, eta dantzak batzen gaituelako; Sarahri koreografoa esker noski.
Zu jaio zinenean ama atsekabetu egin zela diozu
Ama guztiak bezalaxe, jakina. Hasieran, egoera berria eta zaila da, ez dakizu nola jokatu. Baina, pixkanaka-pixkanaka, amak eta alabak elkarrekin ikasten dute aurrera ateratzen
Eta orain?
Oso pozik nago nire buruarekin. Niretzako Down sindromea edukitzea dohaina da, bestela ez nintzatekelako ni, Ana Mota, izango.
Zertan dira desberdinak zure bizitza eta nirea, adibidez?
Pertsona normala naiz, baina Down sindromeak lan merkatuan sartzea oztopatzen dit, besteak beste. Orain joko-areto batean nabil, baina lantxo bat besterik ez da.
Arrakastarako prest?
Nik ez dut arrakastarik nahi; dantzaria izatea beste helbururik ez dut, beste edozein dantzarik bezalaxe.
