Mikel Urdangarin: “Oso inpultsiboa naiz”

Gelditu gabe dabil Mikel Urdangarin. "Bar Puerto" proiektu aberasgarriaren ondoren, "Heldu artean" izeneko bakarkako laugarren lana plazaratu du, esperientzia pertsonalez eta barne sentimenduez gainezka datorren diskoa. 

---

"Heldu artean" izena du zure azken diskoak. Heldutasunera iritsi al da Mikel Urdangarin?
Egoera bat da "heldu artean" hori, bizitzaren aurrean norberak eduki dezakeen egoera bat. Jarrera asko har daitezke bizitzan: horietako bat gauzak itxaron eta ikustea da, arriskurik hartu gabe. Beste jarrera bat da gauzak egin eta mugitzea, bizitza datorren bezala onartu eta gozatzea. Nik bigarrengoaren alde egiten dut apustu, jakinik bizitza onartzea ez dela atsegina bakarrik; izan ere, lote berean kolore askotako sentimenduak eta esperientziak etortzen dira, eta horiek onartzean datza zoriontsu izateko giltza.
Disko honetan zuk egin dituzu abestien hitz gehienak, zergatik?
Aurreko diskoetan beti izan ditut kolaboratzaileak hitzak egiteko, baina oraingoan idazteko beharra nuen. Azken urteetan pasatutako gertakizunez elikatu naiz, eta gauza garrantzitsu eta hurbilekoez hitz egin behar nuenez, neronek egitea zen onena.
Kantu gehienetan, entzulea solaskidetzat hartu eta norbaitekin berbetan ari zarela ematen du. Zein da solaskide hori?
Zenbaitetan neroni naiz, beste batzuetan lagunak… oro har, elkarrizketa tonua dago diskoan. Finean, lagunarteko hizkuntza sinesgarrian idatzi nahi nuen: hizkera zuzena bilatu dut, kalekoa, egunerokoa, nirea. Baina modu horretan poesia ere bilatu dut.
Hitzak idazteko beharra izan duzula esan diguzu. Eta musika konposatzerako zer? Zein unetan zaude?
Sei urte daramatzat honetan, eta bost disko kaleratu ditut. Batzuentzat asko da hori, eta ni, berriz, ez naiz konturatu ere egin. Ni hanka bat trenean eta beste bat estazioan sentitzen naiz, eta egindako bidean senari jarraitu diodala ikusten dut. Nirea oso bide inpultsiboa izan da. Diskoak unearen islada izatea atsegin dut, norbere garaiarekin lotura izatea.
Inpultsiboa ez ezik, ezkutukoa izan zen musikarekin izan zenuen lehen harremana…
Ezkutuan hasi nintzen, egia da. Inori ezer esan gabe, hiru hilabetez herriko lagun batekin aritu nintzen gitarra ikasten. Familian bazekiten, baina ez ninduten oso serio hartzen. Ikasten hasi eta berehala konposatzen hasi nintzen, eta handik urte t´erdira edo diskoa grabatu nuen. Egun batean, lagunak musean ari zirela, diskoa mahai gainera bota eta esan nien: "1.500 pezeta, erosiko al didazue?". Lagunak ezin sinestuta geratu ziren, ni garai hartan bertsotan eta rugbyan ari nintzelako… kantuak irratian entzun eta kontzertuetan ikusterakoan, sinesten hasi ziren. Bitxia izan zen.
Euskaraz gain, zabalik zaude beste hizkuntzetan abestera. Disko honetan, esaterako, katalanez ari zara kantu batean. Zer etorriko da hemendik aurrera?
Katalanez kantatu dut, asko estimatzen dudan kultura eta hizkuntza bati keinua eginez. Baina keinu hori barrutik eginda dago: nik hizkuntza hori kantatzen hasi aurretik ikasi bainuen. Beste edozein hizkuntzakin ere, nahi nuke lehendabizi hizkuntza mamitu eta ikasi, eta ondoren hitzak neronek idatzi. Bide hori oso polita da. Hala ere, argi dut zuhaitzaren enborra euskara izango dela, baina tarteka adarrak sor litezke hortik, zentzuzko adarrak.
Zure kontzertuetara jende asko joaten da, denbora gutxian asko lortu duzu.
Zorte handia izan dut. Hiruzpalau urte daramatzat kontzertu asko emanez eta izugarri harrera onaz. Ia beti jende andana etortzen da, eta oso zorioneko sentiarazte nau horrek. Badakit gogorra dela antzoki huts batean aritzea, artistak komunikatu egin nahi baitu, eta horretarako interlokutore bat behar du. Pribilegiatua sentitzen naiz.